PENCERE

 

Mustafa her sabah bacakları sızım sızım sızlayarak uyanıyordu.  Eskiden bunu gün içinde yağacak olan yağmura yorardı. Kahvedekilerin kendisiyle alay edip "Ne oldu yağmadı senin yağmur? Sen bu bacakları değiştir" şeklinde konuşmalarından sonra duruma uyanmış, konunun yağmur değil evdeki rutubet olduğunu anlamıştı. Ev dediyse lafın gelişi ev. Kimsesiz bir adamcağız kalıyormuş önceleri. Adam ölüp cenazesini belediye kaldırınca ev boş kalmış. Muhtar da kahvenin önünde kendisini görünce "Mustafa abi havalar soğuyor, parkta uyunmaz artık" deyip bu barakayı göstermişti. Kira falan da istememişti. İki aydır parkta yatıp kalkıyordu. Ödeyememişti evin kirasını. Yağmur yağdığında bir kaç yerinden akıtsa da başında bir çatısı, rüzgârı kesmeye gücü yetmese de küçük bir penceresi, boyasız olsa da dört duvarı olmuştu.  Eşyaları da pek mütevaziydi. Kapının arkasındaki iki çivi dolap görevi görüyordu. Hırkası, yedek gömleği burada asılıydı. Emektar dediği, ekmek teknesi boya sandığı da kapının girişinde duruyordu. Nemden neredeyse ıslak olan, rengi kirli bir sarı ve kahverengi bulamaca benzeyen yorganıyla yatağı da karşı duvardaydı. Kahveden aldığı arkası kırık sandalyenin üzeri mutfak eşyalarını topluyordu. Altında da küçük tüpü vardı.

Sabah boya sandığını alıp kahvenin önündeki kuytuya yerleşiyor, kahveci Muammer çay getirirse içiyordu. Kahvedekilerin, yoldan geçenlerin ayakkabılarını boyuyordu. Bazen bir evden bir çanta dolusu ayakkabı getirip döküyorlardı önüne. Zaten bir kaç kuruş kazanıp karnını doyurursa ertesi günü tatil ilan ediyordu. Parkta oturup yüzünü güneşe dönüyordu. Güneş sertleşmiş derisinden, kırışıklıklarından içeri sızıyordu. Kemiklerine kadar ulaşıyor, onu bir sevgili gibi sarıyordu. Ara sıra gözünü açıp parkta bebeğini dolaştıran annelere, okuldan eve dönen gençlere, bankta oturup birbirleriyle yarenlik eden emeklilere bakıyordu. Bu bakış bir bahar meltemi gibiydi. Rahatsız etmeyen, ürpertmeyen, derine inmeyen... Yavaşça, sakince bakıyordu. Düşünmüyor, yorum yapmıyordu.

Bu yetiştirme yurdunda, çok erken yaşlarda edindiği bir bilgiydi. İnsanların acı dolu hikâyeleri vardı. Bazı yaralar hala kanamaya devam ediyordu hatta. Bu kadar ağır yükler taşıyan insanları bakışlarıyla rahatsız etmemeliydi.  İnsanların gülümsüyor olması, mutlu oldukları anlamına gelmiyordu. Yurtta Samet vardı mesela. Dünya yansa hasırı yanmazdı. Çilli suratı, turuncu saçlarıyla hep sırıtırdı. Çelimsiz, çırpı bacaklarıyla top oynamaya çalışır, büyük çocuklar çelme takınca düşerdi de yine sarı dişlerini göstere göstere gülümserdi. Yatakhanede sırtındaki yol yol kırmızı izleri görünce açıklamıştı gülerek , "üvey babam yaptı, sobanın demiriyle". Yumuşacık bakmıştı ona. Mayıs sabahlarının, serin, ferah üşütmeyen meltemi gibi. Bilirdi yani, insanlara soru sormamayı, yaralarını deşmemeyi... Bir keresinde yatakhanenin penceresinden bir kadının yurda bırakırken bir çocuğa  sarıldığını görmüştü. Sarı yeşil zehirli bir kıskançlık dolanmıştı bedenine. Kalbini sıkmıştı. O çocuk, Ömür “annem beni alacak söz verdi” diye pencerelerde beklemişti aylarca. Sonra yaklaşmaz olmuştu gelen giden olmayınca.  Mustafa kıskançlığından utanmıştı. Ömür, aldatıldığından utanmasın diye gözlerine bakmamıştı hiç. Halden anlardı. Onu uzaktan koruyup kollamıştı. Dayak yemesin diye, kandırılmasın diye.

Bazılarını duygusuz yapmıştı yurtta yaşamak, bazılarını acımasız, bazılarını onursuz, bazılarını şefkatli, bazılarını arkadaş canlısı. Mustafa ürkek, temkinli biri olmuştu. Sessizce geçerdi insanların yanından. Fark edilmezdi. Kimseyi rahatsız etmezdi. Kimseden bir şey istemezdi.

O sabah da ağrıyan bacaklarını yataktan sarkıtıp, elleriyle dizlerini ovaladı. Ses duyunca pencereye baktı. Onu gördü. Minik pembe ağzını açmış, sesinin yettiğince bağırıyordu. Henüz bir kuyruğunun olduğundan haberi olmayacak kadar küçüktü. Kuyruğu havada, bütün tüyleri dikilmiş, var olduğunu duyurabilecek tek varlığı sesiyle mahalleyi ayağa kaldırıyordu. Mustafa farkında olmadan gülümsedi. Yavru kedilerin böyle bir gücü vardı. Birden gülüveriyordu insan.

Bir ev sahibi sorumluluğuyla kediye ne ikram edebileceğini düşündü. Süt ne arasın Mustafa’nın evinde. Plastik kabın dibinde biraz yoğurt kalmıştı. Parmağına alıp ufaklığa uzattı. Ufaklık pütürlü diliyle yaladı. Biraz daha getirdi. Onu da silip süpürdü. Neyse ki midesi de minikti de doydu. Eline sürtündü Mustafa’nın. Sonra yüzünü kokladı. Aynı merakla açık pencereden içeri baktı. Pat atladı içeri. Odayı milim milim kokladı. Yatağa çıkmayı denedi. Çok yüksek geldi başaramadı. Arkasında onu gözleyen Mustafa’nın desteğiyle yatağa tırmandı. Bir iki kendi çevresinde dönüp yatıverdi. Birlikte geçirdikleri zaman boyunca Mustafa’nın aşina olacağı yalanma seremonisi başladı. Dakikalar boyunca gözleri yarı kapalı, bütün vücudunu minicik diliyle yalaya yalaya temizledi. Yeterince temiz olduğuna ikna olunca da kirden rengi atmış çarşafın üzerinde uyuyakaldı.

Mustafa bütün bunlar olurken, merakla ama ürkütmeden, şefkatle ama acımadan baktı ona. Arka patisindeki görünen yarasına, içinde görünmeyen sahipsizliğin yarasına baktı. Boyuna, posuna aldırmadan hayatta kalmak için verdiği mücadeleye, bu dünyada kendine yer açmak için bulduğu bu gariban yatağa baktı. Anlaşılan bir ev arkadaşı olmuştu ve masrafa ortak olacak birine benzemiyordu. Süt almak için bakkala yollandı.

Kediye ne isim verilir bilmezdi Mustafa ama bu kıza seslenmesi lazımdı. Ona Hacer  dedi. Hacer görünüşe göre sadece yemek yiyor ve uyuyordu. Bunun böyle olmadığını kısa sürede anladı Mustafa. Mustafa’nın gelişini pencerede bekliyor, keyifsizse hemen kucağına tırmanıyordu.  Neşeliyse bacaklarına sürtünüyordu. Yatakta hemen yanına kıvrılıyor, soğuk havalarda bacaklarına yakın yatıp dizlerini ısıtıyordu. Hacer o kocaman gözleriyle Mustafa’ya bakıyor, onu görüyor ve koruyordu. İncitmeden, utandırmadan, olması gerektiği gibi.

Sabahları pencereyi açıp camdan dışarıyı birlikte izliyorlardı. Genç bir kız yoldan geçerken ikisini görmüş, boynundaki makinenin deklanşörüne basıvermişti. “Habersiz oldu kusura bakmayın. Dayanamadım. Çok benziyorsunuz. Hele de gözleriniz.” demişti. 

SÜT

 

Sütü süzüp tencereye aktardım. Tencere ağzına kadar doldu. Altını yaktım.Kendimi  de sandalyeye attım..Ateşim hala düşmemişti. Alt tarafı bir gripti ama geçmeyince geçmiyordu. Kafamın içinde davullar çalıyor, içimin ateşi gözlerimi yakıyordu. Sütü kaynatıp yatağıma geri dönmeyi planlıyordum.  

Kapı çaldı. Bu eve teklifsiz, habersiz gelebilecek tek kişi vardı. İçimi bir sıkıntı bastı. Kendini dünyanın merkezinde gören, dünya yansa hasırı yanmayan, dilinin şişini konuşarak indireceğini düşünen Sükran’dı gelen. Ayaklarım geri geri gitse de kapıyı açtım.

-          Gel Şükran, hoş geldin.

-          Ay çok fenayım. Nereye geçiyoruz? Mutfakta  mısın?

Diye lafların biri ağzında, biri boğazında girdi içeri. Camın önündeki sandalyeye yerleşip, pencereyi açtı. Soğuk havayla ürperdim.Neyse misafirdir deyip ses etmedim. Üstü ince bir tabaka kaymakla kaplanan sütün içine çelik bir kepçe soktum. Yeleğime sarılıp karşısına oturdum.

-          Hayrola ne oldu ki? 

Şükran bu soruyu bekliyormuş. İş yerindeki cadaloz kızdan, saçlarını nasıl yolacağından başladı anlatmaya. Hem dipsiz bir kuyuya benzeyen çantasında sigarasını arıyor, hem o sarı çıyana ağzına geleni söylüyordu. Cevap, yorum, onaylama da beklemiyordu. Derin bir nefes alıp ocağın başına geçtim. Kendi çalıp kendi oynuyordu nasılsa. Ben kafa sallasam yeterdi.  Şükran,  iş arkadaşından üst kat komşusuna geçmişti bu arada. Onun pisliğinden kendi titizliğine pay çıkarıp, onun anneliğini batırıp kendininkini yücelterek nefes almadan devam ediyordu. Bir kaç saniye sustuğunda da sigarasını tüttürüyordu. Sigara dumanı sütün kokusuna karışıyor, Midem bu kokuya tepkisini ağzıma gelerek gösteriyordu. Bir gözüm sütte, bir gözüm Şükran’da … Elim ayağım boşaldı, mecalim kalmadı. Mutfak tezgahına dayandım. Süt bir türlü kaynamıyor. Allah’ım neden kaynamıyor?

-     Bir kahve içeriz değil mi?

Belki  cevap vermek için bir durup nefes alır dedim ama yok nerede,  kafasını sallayıp devam etti. Nihayet sütün üzeri köpük köpük oldu, tencereden dışarı çıkmaya can atıyor. Kepçeyle havalandırarak karıştırıyorum ki taşmasın. Ocağın altını kısmıştım ama karıştırmak gerek yine de.  Büyük bir gürültüyle çekmeceden cezveyi, kahveyi çıkardım. Şükran çocuğunun ödevlerinin çokluğundan, öğretmenin yetersizliğinden bahsettiğinden bu çabamın farkına varamadı. Elinin yanında duran şekerliği sert bir hareketle aldım. Kulağının dibinde çığlık attım: 

-     Kız süt taşacak neredeyse 

Şükran indirimdeki ayakkabıları telefonundan bana gösterme telaşındaydı. İlgilenmedi. Telefonu burnuma kadar soktu.

Sabah yuttuğum ateş düşürücü midemden yukarı çıkmaya çalışıyordu. Derin bir nefes aldım.Ama içime oksijen yerine sigara dumanı doldu. Öyykk.  Sütün kaymağı tencerenin üzerini balon gibi şişip kaplamıştı. Kepçeyi bir çevirdim sütün içinde. Bir kaç dakika daha kaynasın da kapatayım. Yetsin artık.

Kahveyi içmeden gitmeyeceği belli olan Şükran, artık dinlemediğim bir şeylerden şikayet ediyordu. Cezveyi ocağa sürdüm. Kısa bir an sessizlik oldu. Şükran sessizliğe tahammül edebilecek biri değildi. Yan gözle onu izliyordum.Yeni görüyormuş gibi mutfağı gözleriyle taradı. Pencereye geldiğinde aradığı şeyi bulmuştu.

-Ayşen’ciğim camların silinme zamanı gelmiş. Yeni bir cam temizleme spreyi buldum. Gel bak göstereyim sana da derken telefonuna uzandı.

Sonradan düşündüğümde beni bile şaşırtan bir hızla arkamı döndüm.

-     Şükran yeter Allah’ın adını verdim bir sus artık. Buna kafa derler. Sabahtan beri car car… Söndür o sigarayı da. Bir çık git Allahını seversen. Diye başlayıp ağzıma ne geldiyse saydım.  Saymışım yani. Sonra parça parça hatırladım bunları.

-     Ne dedim ayol ben şimdi? Aa delirdi kadın. Komşu bildim geldim. Bende kabahat zaten diye söylene söylene çıkıp gitti Şükran.

Kapı kapanınca derin bir nefes aldım. Ancak bu rahatlama taşan sütün sesiyle kısa sürdü. Süt salkım salkım uzayarak tencerenin dışını kaplamış, ocağın ızgarasından mutfağın zeminine doğru kendine bir yol çizmişti.  Kahve de sütün açtığı yoldan köpüklerini salıvermişti. Var olan azıcık enerjim bu görüntüyle tükendi.  Ocağın altını kapatıp yatak odasına yollandım. Ocağı ve Şükran’ı daha sonra halledecektim. Şu an hiçbir şey yatağımdan daha kıymetli değildi.

Vak'a Sunumu

 

Ruh ve sinir hastalıkları hastanesi haftalık konsültasyon toplantısında Asistan Doktor  Ecem Öz  yakın gözlüklerini takarak vaka sunumunu yapmaya başladı. “Meltem Akın.  32 yaşında kadın. Evli. Eşi cezaevinde. 2 çocuk annesi olan hasta  gerçeklikten kopma,  dezorganize konuşma, günlük yaşam işlevlerinde bozulma ve amaçsız motor davranışlar nedeniyle servise yatırılmıştır.Bu belirtiler on gündür devam etmektedir.Bir yıl önce çocukların eline ısınsınlar diye saç kurutma makinesi verip kendini asarak intihara kalkışmış ancak ipin kopması sonucu kurtulmuştur. ”  Saç kurutma makinesi detayının  sunumda olmaması gerektiğini biliyordu Dr Ecem ama yazmak istemişti. İzleyici koltuklarındaki beyaz önlüklü tıp fakültesi öğrencileri söylenenleri not aldılar. Doktor devam etti:

“Halüsinasyon saptanmamış, ancak içgörü belirgin şekilde kısıtlıdır. duygulanımda labilite dikkat çekicidir. “

Bir öğrenci notlarının yanına açıklama iliştirdi: Labilite: hızlı ruh hali değişimi

Dezorganize: uygunsuz duygulanım .

Sunum devam ediyordu:

“ Hastada akut psikotik epizod ile uyumlu bulgular vardır. Stresör olarak belirgin ekonomik ve sosyal zorluk öyküsü mevcuttur. Düşük dozda antipsikotik başlandı. “

Masanın başında oturan kır saçlı profesör Sezer  Sezinoğlu  hastanın içeri alınmasını istedi. Öğrencilerin merakla açılmış gözleri kapıya çevrildi. Masanın çevresindeki altı kişilik doktor heyeti başlarını önündeki notlardan kaldırdı. Meltem iki hastabakıcı ile içeri girdi. Odadakilere hızlıca kaçamak bir bakış attı. Başka bir gezegenden az önce ışınlanmış gibi şaşkındı. Özensizce toplanmış saçları, solmuş yüzü, beyaz bir çizgiyi andıran dudakları ve kocaman gözleriyle küçük bir kız çocuğuna benziyordu. İki eliyle yeleğini önüne kavuşturdu.  Profesör Sezinoğlu Meltem’e baktı.

“Kızım bu odada gördüğün herkes doktor. Sana yardım etmek için buradayız. Neden burada olduğunu biliyor musun?”

“Karakol gönderdi” dedi Meltem usulca

“Karakol neden gönderdi?”

“Düğüm çözüyordum. Çok karışmıştı. Siyah simli ip hepsine dolanmıştı.” Meltem’ in sesi telaşlanmış, elinde gerçekten bir ip varmış gibi parmaklarıyla çözmeye çalışıyordu. Bu hareket tırnaklarının derisini yeniden koparttı  ve tırnaklarının yuvası ince bir kanla doldu.

Profesör “Tamam Meltem bana bak şimdi, Meltem iplerin yan tarafta dursun. Meltem! Ekmek kaç para biliyor musun?”

Meltem’in elleri ipi bırakılmış bir kukla gibi iki yanına düştü. Korkuyla doktora baktı. Başka bir gezegenden bir kez daha ışınlanmış gibi baktı.

“Ekmek pahalı. Yanına zeytin ve akşam için mercimek alacaksam ohooo… Çok çalışmam lazım. Oğlana da boya istemişler okuldan. Yarın iki eve giderim belki.” Gülmeye başladı. Bunu yaparken yüzü kasıldı, iki dudağı ayrıldı, sarı dişleri görüldü. Ağlıyor gibiydi ama kahkaha attı. Parmakları tuhaf bir dans eder gibi, hayali bir düğümü çözmeye başladılar.

Doktor Ecem ve diğer doktorlar başlarını önüne eğdiler. Bir öğrenci tam bu anda psikiyatride uzmanlaşmamaya karar verdi. Sezer Sezinoğlu  evdeki temizlikçinin ücretini arttırması gerektiğini düşündü ve önündeki kağıda bir kaç not aldı.  Sonra öksürüp boğazını temizledi. “Meltem kızım seni bir süre daha misafir edelim. Sonra yine konuşuruz” deyip hastabakıcılara götürmelerini işaret etti. Meltem giderken elleri hala çalışıyordu.

Profesör, Doktor Ecem’e döndü. Birkaç ilaç ismi söyledi. “Bu ilaçlara başlayalım, psikolojik destek talebinde bulunalım” dedi. Öğrenciler hemen not aldı. “Çocukları nerede kalıyormuş Ecem hanım bilginiz var mı? “ “Komşular ilgileniyormuş hocam.”  Profesör içini çekti, sayfayı çevirdi.  “Evet, sıradaki vak’a”

 

 

EV

 

Kaldırımda oturuyorum. Dört yıldır her şeyim olan; sığınağım, kalem evim yanıyor. Sanki dev bir ejderha onu kocaman ağzında çiğniyor. Elleriyle duvarlarını, kolonlarını koparıyor. Siyah bir posaya çevirip atıyor. Evimin sessiz çığlıkları gökyüzüne yükseliyor.

“İtfaiye nerede kaldı?” diye bağırıyor dağınık sarı saçlı, pijamalı kadın.

Beyaz atletli kel adam “Su yok mu, su?”  diye sesleniyor. Tanımıyorum hiç birini. Kimsem yok burada. Evim vardı sadece, her şeyim oradaydı.

Sokağa bakan küçücük penceresi patlıyor evimin. Küçük ağzını kocaman açıyor, nefes almak için… Alevler gırtlağına yapışmış. Kırmızılar, sarılar, siyahlar sürekli yer değiştiriyor. Birbirlerine dolanarak yükselirken bazen birleşip bazen ayrılıyorlar. Acı dolu benzersiz bir dans sergiliyorlar. Sirenleri ve hortumları ile kırmızı renkli itfaiye araçları da bu dansa dâhil oluyor. Oysa buraya ait değiller. Uyumsuz bir tablo!

Yetkili “İçeride kimse var mı?” diye soruyor

Beni işaret ediyor beyaz atletli,  “Bu vardı çıkardık. Evi de, çöp evmiş diyorlar.”

Hayır, hayır çöp değil onlar. Evim o.

Ambulans da geliyor. Turuncu yelekli bir kadın,

“Teyzeciğim, gel bir bakalım sana. Yürüyebilecek misin?” Otomatik bir ses... Giriveriyor koluma. Bir battaniye, su, tansiyon… Hızlı hareket ediyor.

“Burada otur olur mu teyzem?” Cevap beklemiyor ne güzel.

Su sıkıyorlar. Alevler alay eder gibi daha da yükseğe tırmanıyor.

Bu şehre hiç gelmemeliydik Mehmet, demiştim.  Güvenlik görevlisi işi bulmuş. Murat küçükken göç edersek para kazanırmışız. Köyde kimimiz var ki zaten. Boğulacaksak büyük denizde boğulalım. Öyle demişti…

Çatı büyük bir gürültüyle çöküyor.  Ev kendi üstüne kapanıyor.

Murat küçük…

Pijamalı sarışın resmi kıyafetli birine beni işaret ediyor. Elini kolunu sallayarak konuşuyor. Aklımla ilgili bir şeyler anlatıyor. Kelimeler, yanarken uçuşan kâğıtlar gibi dağılıveriyor.

Çöp değil benim evim.

Neler atıyor insanlar çöpe? Karton kutu, şişe, kalem, gazete, defter…

Murat resim yapalım gel oğlum. 

Pil, oje, gömlek, örtü, radyo, cüzdan… Önce odanın köşesine topladım. Üst üste, üst üste… Sonra…  Bir oda bir mutfak zaten evim. Oysa bütün şehri evime doldurmak istiyorum! Yoksa bu boşluk nasıl…”

Yan duvar, kumdan yapılmış sanki çöküveriyor.

Çöp olur mu hiç? Fotoğraf çerçeveleri buldum. Fasulye ve pirinç bulaşmıştı üstlerine. Yemek yapılmış evde belli. Çocuk yememiş, onun tabağındaki sıyırıp çöpe atmış annesi. Olsunmuş, yatmadan önce süt içermiş.

Mehmet kolunu omzuma atmış. Beni her kötülükten koruyacakmış gibi.  Ben Murat’ın elinden tutuyorum. Onu yerleştirdim çerçeveye.

“Gidecek yerin var mı ablacığım?” diyor üniformalı. Şokta olduğumu söylüyor, otomatik sesli hemşire.

Evimin kapısı simsiyah...

Gelince bu gecekonduyu tutmuştu Mehmet. İki kanepe, birkaç kap kacak. Menemen yapmıştım o gün. Şeffaf bir poşette biber tohumları, yumurta kabukları… Ucu düğüm.

“Baba! Ben de geleyim,” diye atılmıştı oğlan.

“Hadi birlikte gidelim,” demişti babası.  “Ekmek alırız, sana da şeker.”

Çöpü tutuşturdum Mehmet’in eline. Sokağın başında çöp konteyneri.

“Basket gibi at baba!”

Karşısı fırın, görmemişler. Araba hızlıymış. Murat oracıkta can vermiş. Mehmet hastaneye varamadan yolda.

Birkaç saat önce tüpü yakmak için gazı olan bir çakmak arıyordum. Yüzlerce çakmak. Rengarenk.Şekerlemelere benziyorlar.

Çat çat… Yanmadı at. Çat çat. Yanmadı at. Yanmış meğer.

Poşetler tutuştu, gazeteler, peçeteler, perdeler, karton kutular…

Alevler yakacak yeni anılar bulmuş olmalılar. Epey canlandılar. İtfaiye çaresiz...

Bu su bardağını alayım, kullanırım mutlaka.

HİÇ OLMAMIŞ GİBİ

 

Yolun iki yanına sıralanmış apartmanlar birbirlerine yaslanmışlardı. Pencereler boyaları dökülmüş çerçeveleriyle sokağı, insanları, hayatı izleyen yorgun gözlere benziyorlardı.

Gazeteci Ünzile işe yetişmeye çalışırken kalabalığı görmüştü. Atlatma bir haber yakaladığını düşünüp heyecanlandı. Kalabalığı geçip ilerleyemedi. Polis de emniyet şeridini çoktan çekmişti. Bir umut simit tezgahına yöneldi.

“Ne olmuş ablacığım burada? Sen gördün mü bir şey? Cinayet mi? Polis ne zaman geldi? “ 

Kardelen ters ters bakıp başını çevirdi. Ünzile bir toparlandı. “Bir simit alayım” dedi. Simitten bir ısırık alırken çabuk çabuk sordu: “N’oldu gördün mü?” 

“Bir kadın beşinci kattan atlamış. Tiyatrocu muymuş neymiş” diye anlatmaya başladı simitçi. Ünzile gülümsedi. “Her şey karşılıklı. Dökül ablacığım.”

Yıllardır bu köşede simit satarmış. Bu tiyatrocu kız geçen yıl taşınmış buraya. Neşeli, kıpır kıpır biriymiş. Sabah erkenden evden çıkarmış. Bazen simit alırmış. Almasa da selam verirmiş. Sonra vermemeye başlamış. İstanbul dışından gelenler öyleymiş. İlk zamanlar sokulgan olur, konuşur, sonra hem yüzünün rengi solar hem sessizleşirlermiş. Havasından mı suyundan mıymış artık.

Burada bir duruyor Kardelen. İç geçiriyor. Kendi geldiği zamanları mı hatırlıyor ne?

Aysel Abla varmış ölenin komşusu. O söylemiş kızın tiyatrocu olduğunu. Yoksa ona neymiş. İş arıyormuş. Dizi, film, reklam ne olursa artık. Aysel Abla simit almaya gelir, ayaküstü dedikodusunu yapar öyle gidermiş. Tek başına oturuyormuş. Dili şişiyormuş demek konuşmaya konuşmaya.

“E sonra?” diye araya giriyor Ünzile.

Okumuş etmiş ama Ankara’daymış okulu. Ailesi de başka yerdeymiş. Unutmuş şimdi. Kimsesi yokmuş burada. İşte bu sabah da atmış kendini balkondan. İnsan canına kıyar mıymış hiç? Allah rahmet etsinmiş.

“Eyvallah abla” deyip not aldığı defterini çantasına atıyor Ünzile. Birkaç kişiyle daha konuşup, fotoğraf çekiyor. Gazeteye giderken uzun süredir ilk kez insanların yüzlerine bakıyor. Bu kalabalıkta bile asla göz göze gelemediği üzgün, ifadesiz, öfkeli yüzler. Herkes telaşlı.

Ünzile bir saat sonra haber metnini hazırlıyor.

“Firuze Seçkin(27) Çamlıbel sokağındaki evinin balkonundan atlayarak yaşamına son verdi. Güzel Sanatlar Fakültesi mezunu Seçkin’in uzun süredir işsiz olduğu, başvurduğu projelerden olumlu dönüş alamadığı öğrenildi. Sanatçının cansız bedeni adli tıp kurumuna kaldırıldı. “

Satır başı yapıp kuvvetli bir nefes verdi Ünzile. Devam etti:

“Genç sanatçının bu kadar dizi enflasyonu içinde kendine bir yer edinememesinin yetersizlik hissine sebep olduğu, bunu kimselere anlatamadığı, bilmem kaç milyonluk şehirde yalnız olduğu, hepimiz gibi yapayalnız olduğu, tek başınalığın insanı çıldırttığı, yalnızlığın derin bir yoksulluk olduğu, Firuze’nin bunu yüzümüze çarptığı, ancak bu haberin hiç dikkat çekmeyeceği, diğerleri gibi üç saniyede unutulacağı…”

Bir nefes daha verdi. Dolan gözlerini kimseler görmeden sildi.

Son paragrafı backspace tuşuyla tek tek sildi. “Hiç olmamış gibi.”

Dosyayı yazı işlerinin mailine gönderdi.

BİR GECE

 

Yatağın ortasına oturmuş, ayaklarını da altına almıştı. Hüsniye burnunu tuvaletin kapalı kapısına dayamış, içeriyi kokluyordu. “Hüsniye gel kızım” diye yatağına çağırdı. Hüsniye’de garipti yani. O korkuyla çığlık atarken saklanmış, şimdi de kahramanlık yapıyordu.  “Gel yanıma gel. Kapıdan çıkıverse aklın gidecek.”  Kedi duymazlıktan geldi.

Aradan yarım saat geçip korkusu hafifleyince Bilge’nin mesanesi baskı yapmaya başladı.  Tuvalete gitmeliydi. Ama yataktan inemezdi. Korkusu buna engeldi. Hüsniye kapının önüne yatmış, kulaklarını dikmiş nöbet bekliyordu.  Bilge ofistekilere olayı anlatırsa gelecek tepkileri düşünüp gülümsedi.

 Eşiyle, ya da eşinin ailesiyle her tartışmasından sonra “ne rahatsın Bilge, hiç böyle dertlerin yok” diye imrenmeyle kıskanma arasındaki ince çizgide akrobasi yapan İdil “Ah canım ya, alo deseydin Ahmet gelip hallederdi” derdi mutlaka.  Babasının işe getirip götürdüğü, annesinin her saat başı aradığı Aysun kendisinin de çok korktuğunu, yine de yapabileceği bir şey olursa haber vermesini isterdi.  Evde serseri mayın gibi dolanan ikizlerinden illahla etmiş, Bilge’nin de haline içtenlikle üzüldüğü Hülya “aman ilaçlatıver” derdi.  Ortaçağda yaşasa büyücülükten yakılacağına neredeyse emin olduğu Buse kehribar rengi gözlerinden alevler saçarak ve fakat oldukça sakin bir sesle tuvaletin feng shuiye göre yanlış yerde olduğunu, bu nedenle böyle ziyaretçilerin olağan olduğunu söylerdi.

Bilge bu evi kendisi bulmuş, kendisi boyamış, boyunu aşan işlerde usta çağırmış, gerektiğinde hepsiyle çatır çatır kavga etmişti. Zorlu geçen boşanma sürecinden sonra bu evle birlikte kendisi de temizlenmiş, kırıkları onarılmış, fazlalıklar çöpe atılmıştı. Ofistekiler ve diğer herkes yalnızlığı Bilge’nin kapladığı yaldızlı dış jelatini ile görüyordu.  Herkes o yaldıza, ışıltıya sahip olmak istiyor, ama ödenen bedelleri kimse görmüyordu.

Bilge patisini bacağına dayamış uyuyan, dünyanın en masum kafasını okşarken omuz silkti. “Aman haberleri bile olmayacak değil mi Hüsniye?” dedi. Kendi sesini duymak iyi geldi. Yataktan inip ev terliğini eline aldı. Tuvaletin önce kapısını sonra ışığını açtı. Bir hamamböceği için evde erkek besleyecek değildi.

ÇÜRÜK

 

Hale Hanım ağzında fena bir kokuyla uyandı. Dişlerini fırçaladı. Daha banyonun kapısından çıkamadan koku geri geldi. Sorun midesinde miydi acaba? Karnına dokundu. Acı, sancı, şişkinlik yoktu. Yine de dalga dalga yayılan bozuk yumurta kokusunu alıyordu.

Ağzına birkaç maydanoz yaprağı attı, çiğnedi. Pencereleri açtı. Azalmak bir yana koku artıyordu. Artık temmuz sıcağındaki bir çöp konteynırını andırıyordu. Tekrar banyoya girdi. Soyundu. Ayna karşısında vücudunu inceledi. İltihaplı bir yara, olmadı bir kızarıklık, en azından bir sivilce aradı. Yoktu. Güzel kokulu sabunlarla  duş aldı.  Faydası olmadı. “Bütün iç organlarım çürüdü herhalde” diye düşündü Hale Hanım. Çöp kokusuna panik eklendi. Doktora gitmeyi düşündü. Ne diyecekti? “Ben öldüm sanırım?” “İçim çürüdü.?”  Kırk yaşını geçmiş bir mühendis olarak bunu mantıksız buldu. Kendine yakıştıramadı.

Akşam yediği balığın dokunmuş olabileceğini düşündü. Belki de sadece çürük bir dişti. Kendini sakinleştirmeye çalışıyordu.

Çalışma odasına geçti. Bilgisayarını açtı. Maillerini kontrol edecekti. İlk maili gördüğünde gözleri fal taşı gibi açıldı. Kalbi bir çöp dağının içinde gümbürdedi. Çarpıntı çöpleri dağıttı. Koku yükseldi. çöp dağı bir volkan gibi patlamaya hazırlanıyordu. Hayaletler yazamazdı!  Ama kendisi canlıydı ve mailleri okuyabilirdi. Maili açtı. :

“Merhaba bugün ayrılığımızın ilk yıl dönümü. Bir yılı nasıl geçirdin merak ettim. Çok zavallıca olsa da beni unutma diye çabalıyorum. Cevaplarsan sevinirim. Ozan”  Volkan patlamadı. Bir mum alevine dönüştü. Hale maili biraz aşağı kaydırdığında geçen yıl kendisinin yazdığı maili gördü. Ona cevap olarak yazmıştı Ozan. Okudu yeniden. Kendi sesini de duyarak

“ Ölmeni bekliyorum. Yaşamanı sağlayacak tüm kanalları kapattım.  Gözlerin ellerin yavaşça silikleşti içimde. Sesin fısıltıya dönüştü. O güzelim kahkahalarını istesem de hatırlayamıyorum. “Bir daha aramayacağım seni” sözümün arkasında durmak için telefon numaranı sildim. Bütün rakamlarını tek tek boğuyorum. Zamanın ellerine teslim ettim seni. Ayrıntıları törpülemesini, sesini alıp ötelere taşımasını, içini boşaltmasını izliyorum. Seninle işi bittiğinde geçmişimin posasını izleyeceğim. Demiştim ya daha önce ”başkası yaşamış gibi” Ölüyorsun farkında mısın? İçinde bir mezarla nasıl yaşanır biliyor musun? “

Mezardaki ölü kendi cenaze namazını kılmaya kalkmıştı bugün.

Çürük kokusu geçti. O zaten başka zamanlara, başka kadınlara aitti. 

YENİDEN

 

Zuhal uyurken bir sihirli değnek dokundu omzuna. Sabah terliklerini ayağına geçirirken başka biriydi. “Ne garip rüyaydı, tanımam etmem” diye mırıldandı. Ekmek almak için evden çıktı. Fırına girmek üzereyken rüyasındaki genci gördü. Işıklarda bekliyordu. Kulağında kulaklıkları, başı müziğin ritmiyle sallanıyordu. Yeşil yandı. Ve Zuhal'in zihninde bir düğmeye basıldı. 

Rüyası şu an gözünün önünde gerçek oluyordu. Bunu fark edince  zaman durdu. İnsanlar, arabalar, kuşlar, uçuşan yapraklar durdu. Genç karşıya geçmek üzere yürüdü. Yoldan son hızla gelen kırmızı bir otomobil  ona çarptı.  Kanlar içinde yere yığıldı.

Zaman akmaya başladı. Zuhal fırının önündeydi. Kot montlu genç ışığın yanmasını bekliyordu. Zuhal etrafına bakındı. Kendisinden başka kimse farkında değil gibiydi. “Hey kot montlu, hey beyefendi” diye bağırdı. Genç fark etmedi bile. Zıpladı, çırpındı. Işığı bekleyenler işaret etti. O, kulaklığını çıkarıp, Zuhal’e doğru yürümeye başladı. Yeşil yandı. Kırmızı otomobil yolun ortasında yakaladı. Genç kanlar içinde asfalta düştü.

***

Zuhal uyurken sihirli bir değnek dokundu omzuna. Terliklerini ayağına geçirirken başka biriydi. “Nasıl kaldı arabanın altında” diye rüyasına cık cıkladı. Ekmek almak için fırına giderken yolun karşısında onu gördü. Kot montu ve kulaklığıyla oradaydı. Zuhal birkaç saniye donakaldı. Sonra karşıya geçmek için hızlıca hamle yaptı. Zuhal’e bir motokuryenin motoru çarptı.

*** 

Zuhal uyurken sihirli bir değnek dokundu omzuna. Terliklerini ayağına geçirirken başka biriydi. Bir an duraksadı. “Rüya değildi” diye fısıldadı. Pijamalarıyla evden fırladı. Genç henüz gelmemişti. Yeşil ışığı bekleyip karşıya geçti. Geldiğinde yine de gözlerine inanamadı. “Gerçekten rüya değilmiş” Karşısında durup kulaklığını çıkarmasını işaret etti. Bir nefeste anlattı sonra. Genç anlayışlı ve şefkatli bir yüz ifadesiyle dinledi, gülümsedi. Yanındakilere “deli mi ne?” dedi ve kırmızı otomobile doğru yürüdü.

***

Zuhal yatağın içinde dizlerini karnına çekip oturmuş, ileri geri sallanıyordu. Erkenden uyanmıştı. “Sadece rüya, sadece rüya” diye fısıldıyordu. Açık pencereden duyulan uzun bir korna ve fren sesinin ardından “ambulans, ambulans” çığlıklarını duydu.

*** 

Zuhal uyurken sihirli bir değnek dokundu omzuna. Terliklerini ayağına geçirirken başka biriydi.Yatağının karşısındaki aynada kendisiyle göz göze geldi. “Yüzlerce kez denedin. Olmadı. Olmayacak. Engelleyemezsin” dedi. Karışık saçları, morarmış göz altları ve pijamalarıyla fırına yollandı. Başını kaldırımdan bir kez bile kaldırmadan  fırının kapısından girip ekmeğini aldı. Fren sesini, kornayı duydu. Gözlerinden pıtır pıtır akan yaşlarla evine gidip kapısını kapadı.

 

 

 

ÖNEM SIRASI

 

Sabahın ışığı önce perdenin, sonra kirpiklerinin engelini aştı. Gözlerini açtığında yine yastığında, çarşafın üzerinde öbek öbek kelimeleri gördü. Eliyle tek tek topladı.  komodinin çekmecesine doldurdu., diğer kelimelerin yanına...

Acele etmeliydi. Haftalardır hazırlandığı sunum bugündü. 

Duşta saçlarından düşen birkaç cümle giderden kayıp gitti. Ender rastlanan bir benzetme ayağının altında paramparça oldu. İçinden bir an eğilip parçaları toplamak geçti ama vakit yoktu. 

Mutfak masasında neşe içinde şakıyan bir grup tamlamayı ve ekmek sepetine yaslanmış hüzünlü kelimeleri sol eliyle sağ avucuna süpürdü. Camın önündeki menekşenin kurumuş toprağına sepeledi. Tamlamalar menekşeyle hararetli bir sohbete tutuştular hemen. Toprağa düşen kelimeler kök saldılar. Yaprakların arasında yeni anlamlar filizlendi.

Gömleğinin düğmelerine tutunan, sloganlar atan on kadar cümleyi gardırobun içine silkeledi. Biraz direndiler ama düştüler. İçeride hala bağırıyorlardı. Belli ki susmaya niyetleri yoktu.  Benzer cümleler bir keresinde kemerine zincirlemişlerdi kendilerini de, çareyi kendine yeni bir kemer almakta bulmuştu.

Ayakkabılarını giyerken ayak bileğine, pantolonuna sarılan yapışkan ve sulu kara benzeyen kelimeleri nazikçe alıp ayakkabı kutusundaki arkadaşlarının yanına koydu.

Arabaya bindiğinde, sileceklerin ardına gizlenmiş çaresiz cümle parçalarıyla uğraşmak zorunda kaldı. Bir şey anlatmak istiyorlardı, ama kırık dökük seslerinden yalnızca hüzün süzülüyordu. Acımak dışında elinden bir şey gelmedi. İncitmeden nazikçe topladı. Torpido gözüne yerleştirdi. 

Nefesini derin bir iç çekişle verip arabayı çalıştırdı. Direksiyona dokunan elleri titriyordu hafifçe. 

 “Bir gün mutlaka size döneceğim  kelimelerim"  dedi içinden."İşlerim azalacak, vakit çoğalacak... ve o romanı sizinle birlikte yazacağım.”

AYNA

 

Biz balkonda oturuyorduk Memur Bey. Eşimle birlikte. “Eski mi deseydim acaba? Neyse ne, sanki ben biliyorum da ne olduğumuzu”  Hava kararmıştı. Sokak lambalarının aydınlığı vardı sadece. Sahil tarafı daha hareketli oluyor tabi de, buralar sessiz. “Çıplak ayaklarımızı balkon demirine yaslamıştık. Rüzgârla denizin kokusu geliyordu. Yan yana oturmuştuk. Birbirimize bakmıyorduk. Karanlığa, evlerin ışıklarına, karşı balkona bakıyorduk ”

Karşı apartmanda oturuyor Meral.  Bizim gibi beşinci katta o da. Evler hep bir örnek sitede.  Gece onlar da balkona çıkar. Bazen rakı kadehlerini, bazen çay bardaklarını kaldırıp selam veririz. Başka muhabbetimiz olmadı. “Hep karşıya bakıp yanımızdakiyle konuşuyorduk. Onlar parmaklarını birbirlerinin yüzüne sallayıp tehditler savururken biz elele tutuşup birbirimizi ne çok sevdiğimizi söylüyorduk. Ya da tam tersi”

Ne bileyim Memur Bey ne desem yalan olur şimdi. Ara sıra tartışırlardı. Evin içini bilemem ama öyle dayak falan ne gördüm ne duydum. Sesleri yükselirdi, bağrışırlardı, kesilirdi sonra. Akşamına rakı sofrasını kurarlardı balkona. “Boş biraların şişeleri yerdeydi. Cila niyetine çay içiyorduk biz. Dingindik.  Sabahki sorunumuzu çözmüş, uzlaşmıştık. Fırtınadan sonraki sakinlik gibiydi. Kırılmış, dağılmıştık ama görüşümüz netleşmişti.”

Onların alt kat komşusunu tanırım ben. O dediydi çok ayrılıp barışmış bunlar. Birbirlerine ağızlarına geleni söyleyip, sonra kuyruklarını kıstırıp dönüyorlarmış geri.  Nasıl bir şeyse artık. Bir kere iki yıl ayrı kalmışlar, bazen aylarca. Sonra gururu, inadı boş verip barışıyorlarmış. İşte aşk mıdır, aptallık mıdır bilemem. İkisi aynı bana sorarsan da… “Ama geçiyor ki acısı. O ilk öfke devam etmiyor. Külleniyor. Yerini özlemin ateşi alıyor. Özlem azalmıyor da yakıyor içini. Ne yapacaksın geri dönüyorsun. Deliyse benim delim. Ben de onun delisi. Bizi bizden iyi kim bilecek. Biz de döndük kaç kez.”

Her akşam gibiydi. Ayıptır söylemesi kızartma yapmıştım. Sever benimki. Masayı topladım. Baktım Meral balkonu yıkıyor. Bira açtık. Ama vallahi sarhoş olmadık. İki biradan ne olacak? Kocası masayı hazırladı. Tekrar bir baktım rakı tokuşturuyorlar. “Alışveriş listesi yapıyorduk biz. Yoğurt, kürdan… “  Bir an sonra kocası Meral’in saçını okşuyordu. Meral elini itti. “Markete sen gideceksin, ben gideceğim tartışması çıktı aramızda.  O kasiyer kız ona yiyecek gibi bakarken o tek başına gidemez elbette. Ne münasebet.”  Adam ayağa kalktı. Sesi duyulmuyordu ama Meral’e doğru eğilmiş, konuşuyordu. Meral geriledi biraz.  “ Biri vardı. Öyle hissediyordum. Sezgilerim güçlüdür benim. Beni sevdiğini ispat et. Hadi ispatla. Dedim. ”

Sigarasını yakarken Meral’in yüzünü görür gibi oldum. Yok, Memur Bey balkon ışıklarını yakmıyoruz. Sivrisineklerle baş edilmez. Salonun ışığı yetiyor. Neyse işte ağlıyordu sanki. Bence sevdiğine inanmıyordu adamın. Sevilen kadın hisseder. Sonra Meral ayağa kalktı. Balkon demirlerine tutunup gökyüzüne baktı. Biraz dışarı sarktı bunu yaparken. Kocası başını ellerinin arasına almış oturuyordu. Eminim çünkü biz susmuştuk. Konu bitmişti. Sessizlik olmuştu ve karşı balkona bakıyorduk. “Ayrılalım o zaman demişti. Madem sevdiğime inanmıyorsun ayrılalım.” Meral düşüverdi balkondan. Yok, kocası kalkmadı. Düştü mü, atladı mı bilemem ama kendisi yaptı. Öyle külçe gibi değil ama. Kurusun diye asılmış bir gömleğin mandaldan kurtulması gibi. Böyle salına salına indi. Belki dediğiniz gibi küt diye düşmüştür Memur Bey. Belki ben şoktan öyle gördüm sandım.

Rica ederim görevimiz. Yardımcı olmuşumdur inşallah. Elbette içeri bakabilirsiniz. Dedim ya hep birbirine benzer bizim evler. Benim evime bak Meral’in evini görmüş kadar olursun.

ÇIT

 

İlyas evine giden yokuşu çıkıyordu. Güneş binaların arkasında kayboluyor, gölgeler uzuyor, insanlar, evler, yollar, ağaçlar aynı kızıl rengi giyiniyordu. Şehir arkasında homurtusu, gürültüsü, gıcırtısı, patırtıları ve koşturmalarıyla nefes almaya devam ediyordu.

İlyas’ın içinde bir şey “çıt” etti.

Şevval’in dükkâna uğrayıp onu almakla iyi etmişti.  Tek başına bu yolda nasıl gelecekti kız? İti var kopuğu var. Böyle yan yaya yürürlerdi. Birlikte. Karnı da belli oluyor artık. Minicik bir can..  Bircan olacak adı. “Çıt”

“Şu Hasan’a çok fena girişeceğim bir gün” dedi İlyas. “Hem işi bilmiyor, hem sürekli patrona ispiyon peşinde. Ama işte dediğin gibi, başımı derde sokmaya değmez.”

“Senin günün nasıldı? Ayşe döndü mü işe? Yorma kendini. Tansiyonun yükselmesin yine. Tehlikeli olur dedi doktor.  Şevval bak ne diyorum? Bir mercimek çorbası yapsan ya akşama. Ben de salata yaparım. Mis. Of nasıl canım çekti, böyle dumanı üstünde.”

“Çıt”

Yolun iki yanına sıralanmış gecekonduların çıplak lambaları teker teker yanıyordu. Perdeler yoksulluğu içeride tutuyor, tabak, kaşık sesleri sokağa taşıyordu. Belediyenin verdiği kömürle yakılan sobadan çıkan duman havayı is kokutuyordu.

“Dalmışsın İlyas kaçtır sesleniyorum” dedi bir ses. İlyas irkildi.

“iyi akşamlar Şerife Teyze. Duymamışım. Eve gidiyoruz biz de”

Şerife Teyzenin gözlerinden bir acıma geçti. “Hadi oyalanma evladım. İyi akşamlar. Allah yardımcın olsun” dedi. Şerife Teyze, eşini kaybettiğinden beri yalnız yaşıyordu. Yirmi yıldan fazla olmuştu. Yalnızlık ne zor!

“Çıt”

Artık evlerini görüyordu. Işığı yanmayan tek ev oydu. Adımları yavaşladı.

“Çıt çıt çıt”

“Şevval be, gel eve gitmeyelim bu akşam. Ne yapalım biliyor musun? “

Huzursuzca kıpırdandı.

“Ne yapalım biliyor musun? Şey yapalım. Hani pikniğe gitmiştik komşularla. Geçen yaz. Ha, oraya gidelim. Hadi. Burada duralım. Böyle kapımızın önünde. O da olur. Sana göstermedim hiç, şu ileriki tepeden manzara çok güzel. Gel birlikte bakalım. Eve gitmeyelim Şevval.”

Sokak lambası evin dış kapısını aydınlatıyordu. İlyas elini  kapıya uzattı. Ateşe dokunmuş gibi geri çekti. İleri geri yürüdü. Tekrar kapıya uzandı. Olmadı. Lambanın yanına çöktü. Başını ellerinin arasına aldı.

“İlyas abi, İlyas abi”

İlyas başını kaldırdı. İlk kez görüyormuş gibi baktı. Sonra tanıdı. Yan komşunun kızı Sevil.

“İlyas abi geldiğini görünce annem yemek gönderdi. Patates yemeği. Sıcak sıcak ye. İstersen buyur bize gel”

İlyas ayağa kalktı..

Çıtırtılar, sağır edici bir çatırtıya dönüştü. Şevval’i sarıp sarmalayıp içine gizledi.

Sevil yalvarır gibi konuştu:

“Hatırım için birkaç yudum ye. Sıcak bir şey geçsin boğazından. Kaç gün geçti. Vadesi bu kadarmış. Ölenle ölünmez İlyas abi.”

PATLICAN KEBABI

 Patlıcanları mavi plastik tasa koydu, sepetten el yordamıyla bir soğan aldı. Dolaptan iki biber, iki domates çıkardı. Baktı domatesler küçükmüş. Bir tane daha çıkardı. Çekmecede eliyle yoklaya yoklaya bıçağı buldu.  Mutfak masasına oturup patlıcanları soymaya başladı.

“Bunlar kızarırken de köfteyi yapıveririm. Sonra çorba… Ne seviyordu ki enişte bey? Aman mercimek yaparım mis gibi”

Kalkıp tuzlu su hazırladı.

“Hemen kararın, hiç beklemeyin. Pilav hazır. Revaninin şerbeti… Az ılınsın  “

Şerit şerit kesip tuzlu suya attı soyduğu patlıcanları. Hazır bıçak elindeyken biberleri dörde böldü. Domatesleri dilimledi.

“Ben biber sevmem teyzeeee… Ayır paşam sen onları kenara. Anneannesi bak torununun bir dediğini iki etmiyorum. Hiç üzülmesin. Tabi teyzem, peynir getireyim sana. Yok, canım ne zahmeti.  Otur Nursel sen misafirsin”

Tavayı ocağa koydu. Yağ ekledi. Gözüyle tarttı az geldi biraz daha döktü. Patlıcanları havlu kâğıda alıp kuruladı.

“Yok Nursel sen veriyorsun ya parasını, hiç esirgemiyorum bol yağda kızarttım patlıcanı”

Borcamı aldı tezgâhın altından, ayağıyla tezgâhın kapağını kapattı.

“Babama baktım, anneme de bakarım bacım. Ne olacak. Onlar beni büyüttü, yetiştirdi. Görevim tabi. Tek beni doğurdu ya annem“

Patlıcanları ikişerli eşleştirip çaprazladı.

“Köfteyi unuttum Allah beni bildiği gibi yapsın. Bir yemeği beceremedin ya Aysel aferin…”

Ocağın altını kapattı, odaya annesine bakmaya gitti. Televizyon izliyordu annesi.  “ne yapsın başka”

-          Kanalı değiştireyim mi?

-          Yok kalsın

-          Su vereyim mi?

-          Ver

Yatağın kenarına oturup, annesinin başını destekledi koluyla. Pipetle birkaç yudum su içirdi.

“Felç demişti doktor. Yatalak. Boynundan aşağısı. Öyle birden bire. Konuşması iyi. Buna şükür”

Hızlı adımlarla mutfağa döndü. Yoğurma kabına kıymayı aldı. Ekmekleri ufaladı. Soğanı rendeledi.

“Kuruyup kaldım. Çıkmadı kısmetim. Olmayınca olmuyor. İnsan yüzü görmüyorum ki. Bir pazara, bir bakkala işte. Elin oğlu da salaktı. Benimle evlenip hayatını karartsın”

Anne seslendi

-          Kimyon koyma köfteye Nursel sevmez

“benim ne sevmediğimi biliyor musun acaba anne? Bütün çocukluğum dolmanın, köftenin içinden maydanoz ayıklamakla geçti.”

Tuz, karabiber

“Kimyonsuz köfte mi olurmuş canım”

Bir güzel yoğurdu köfteyi.

“Allah gecinden versin abla anneme bir şey olursa ev senin. Bu kadar emeğin geçti. Hay Allah razı olsun. Pek ince düşünür Nursel. Hastane, ilaç masrafını karşılar, evi de bana bıraktı, daha ne… ”

Yuvarlayıp avuç içinde yassılttı köfteleri.  Her bir köfteyi çapraz yaptığı iki patlıcanın ortasına yerleştirdi.

“ Abla önce ben evlensem?  Sanki beni isteyen varmış gibi. Evlen bacım sen. Kocası da ağzının içine bakıyor. Bir eli yağda...”

Patlıcanların dört ucunu köftenin üzerine kapattı. Bohça yaptı.

“Annem benim çeyizimden çıkarıp hazırladı Nursel’ın damat bohçasını. Helal olsun da, yatak odası takımıma çok yandım. Ne zor işledim onu, ellerim delik deşik iğneden. Yaparsın sen yine. Tabi Aysel yapar. “

Her bohçanın üzerine bir domates, domatesin üzerine biber, sırayla…  

“Her şeyin bir sırası var. Domatesin, biberin,  evlenmenin, ölümün, hayatın. Bir benim sıram yok. Hep arkadan, hep aralara sıkışarak, kürdan nerde”

Domatesi ortalayıp bir kürdan sapladı.

“Hiç konuşmadık kim bakacak diye. Bakıcı. Sırayla belki. Çalışırdım hem.”

Kayan biberi düzeltti kürdanı sapladı.

“Yok, anne gönül koymadım. Nursel’e benden çok yakışır. Nasıl güzel kırmızı”

Kürdanı sapladı. Domatesi, biberi, köfteyi geçti. Taa patlıcana değdi kürdan.

“Nursel’im ne güzel yapar pilavı… Nursel her şeyi güzel yapar anne”

Sıra sıra dizdi patlıcanları.

“Renkli renkli güzel misafir yemeği oldu. Yılda bir geliyorlar. Ancak işte iş güç. Annem özlüyor. Nursel aradı, Nursel aramadı... Bir de Berke tabi. Berke’nin dişi, Berke’nin adımı, Berke’nin …”

Fırını çalıştırdı. Yemeğin suyunu hazırladı çabucak. Salçalı suyu patlıcanların üzerine döküp fırına attı. İşte hazırdı!

Yemekte Nursel konuşuyor fönlü saçlarını bir baş hareketiyle arkaya atarken

-         " Kendini geliştirmek şart. Yoruluyorum ama akşamları koroya gidiyorum. Berke bakıcıda canım. O kadar zaman ayırayım kendime. Aç oğlum ağzını. Ömür törpüsü vallahi."

-       "   Nursel köfte yemedin kızım."

-          "Kimyon var  anne köftede. Unuttu herhalde ablam. Maydanoz da koymamış. Olsun, eline sağlık ablacığım."

-          "Hay Allah hiç farkında değilim kusura bakma Nursel’ciğim."

Derken patlıcan kebabının kürdanını yavaşça çıkarıp tabağın kenarına koydu Aysel.

MEKTUP

 

Merhaba,

Bunca yıldan sonra bambaşka bir sebeple yazıyorum sana.

Ne kadar uzak ve farklı şimdi her şey. Hep söylediğim yerdeyiz işte. “Başkası yaşamış gibi”

Karmaşık, savrulan, şekil değiştiren, dönüşen duygularımı bir arkeolog inceliğiyle seçip çıkarmayı, tanımlamayı seninle öğrendim.  Bunları yanlış anlaşılmadan, kelimeleri özenle seçip anlatmayı da elbette. Bu kısım çok zordu. Çoğu kez de beceremedim zaten.  Ah ne çamlar devirdim! Bu sayede kelime hazinem epey genişledi ama. Metaforu öğrendim. Yani adı buymuş. Ben sadece kendimi ifade etmeye çalışıyordum.

Seni anlamak da aynı derecede zorluydu. Bıçağını rastgele savururken yaralanmadan ya da yaralara aldırmadan “devam et, dinliyorum” demek gerekiyordu. Senin kanın benimkine karışmasın diye uygun mesafeyi ayarlamalıydım. Senden gelen bıçak darbelerini savuşturup, bıçağı tutanın kanayan kalbin olduğunu görmeliydim.

O günlerde, yıllarda öğrendim bir insanı hem şefkatle sevip, hem kelimelerle öldürmeyi.Bir anda köprüleri yıkıp , aynı köprülerin enkazından düşe kalka ona koşmayı.

Şimdi bunları yazabiliyor olmama şaşırıyorsundur. Öğrendiğim en değerli bilgilerden biri şu: Kendini ve yaşadıklarını doğru değerlendirebilmek için birkaç adım geri çekilmelisin. İçindeyken göremiyorsun. Anlamsızca çırpınıyorsun sadece. Birazcık uzaktan baktığındaysa görüntü netleşiyor. Basitleşiyor her şey. Ucuz anlamında bir basitlikten söz etmiyorum. Sade daha doğru bir ifade.

Çok mutluyken ya da çok mutsuzken yazamıyor insan. O dönem o yüzden anlatmakta zorlanıyormuşum.

Seninle olanlar dibe çöktü zamanla. Yavaş yavaş. Murathan Mungan’ın dediği gibi “zaman alır sizden bunların yükünü”

Şimdi yazabiliyorum. Senin sayende ve senin yüzünden…